वाचून बघा

( कृपया हे ही पहावे :

http://www.maayboli.com/node/15825 )

जीवनाला ध्यास आहे
टाळणे मरणास आहे

(जीवनाला ध्यास आहे
गाठणे मरणास आहे

जीवनाचा ध्यास आहे
रोजचा सहवास आहे)

एकदा अपवाद व्हावे
वाटते नियमास आहे

पाखरे विसरून गेली
खंत ही घरट्यास आहे

एकदा माणूस झालो-
भोगला वनवास आहे

रौद्र ये भवसागराला
धाम पैलतिरास आहे

कोकिळा परतून ये रे,
तिष्ठला मधुमास आहे

लालबुंद टपोर गाली
लाजली तर खास आहे !

सैलशी भरगच्च वेणी-
काय सुंदर फास आहे…

( http://www.manogat.com/node/19260 )

रोज आहे एकट्याने चालणे – गर्दीतले
एकट्याने चालताना – भासणॅ गर्दीतले

काय आहे बेट हे माणूस नावाचे तरी !
साधले बेट्यास आहे वाहणे गर्दीतले..

एकमेकां खेटताना, झोंबताना सोसतो-
अंतरीच्या अंतरांचे वाढणे गर्दीतले

पुण्य गाठी बांधणे आहे तसे सोपे इथे
मंदिराशी फक्त थोडे वाकणे गर्दीतले

व्यर्थ आहे धावणे, नादावणे -जाणूनही
रोज माझेही स्वतःला धाडणे गर्दीतले

आजही ओलावल्या डोळ्यांत होते साजरे-
माणसाला माणसाचे लाभणे गर्दीतले

संपले ते युद्ध नाही, थांबले ना प्रत्यही-
मानवाचे माधवाला शोधणे गर्दीतले

अशीच ती खुळ्यासमान वागते कधी कधी
अजूनही मला बघून- लाजते कधी कधी

नभात मेघ दाटता मनातल्या खणातले-
खट्याळ मोरपीस ते खुणावते कधी कधी

जुन्या वहीतली तुझी फुले कधीच वाळली
कुणी चुकार पाकळी उसासते कधी कधी..

दुपार शोधते जरा निवांत कोपरा कुठे-
बघून गर्द सावली विसावते कधी कधी

कधी-कसे-किती-कुठे..जरी तिचेच कायदे ,
न राहवून तीच खोड काढते कधी कधी !

तिला नको असेल काव्य- ऐकवू विनोदही
उनाड पोरही नशीब काढते कधी कधी !

तुझ्या कथेशिवायही नवे लिहून पाहतो
तुला फितूर लेखणी दुखावते कधी कधी

तुझ्यापुढे मनातले म्हणूत,रोज वाटते
‘नकोच!’- मूठ झाकली बजावते कधी कधी !

अजूनही कधीतरी तसाच चंद्र वाहतो
पिऊन चांदणे निशा जडावते कधी कधी..

( http://www.manogat.com/node/19012 )

तुला पाहून झाले असे काही
स्पर्शून स्वप्न जावे- तसे काही

आज बोलून गेली असे काही
बोलणे संपवावे- तसे काही

चेहर्‍याची हवी ती छबी देती
चला शोधू असे आरसे काही…

मौन सोडी सखे एकदाचे हे
शब्द आणीन मी छानसे काही!

उद्या गावात होईल बोभाटा
तुझ्या गावीच नाही कसे काही ?

चढाओढीत ह्या जीवघेण्याही-
जिवाला जीव देती असे काही

कितीदा हाक देशील आयुष्या
तुला ठाऊक नाही जसे काही !

(  कृपया हे ही पाहावे :

http://www.manogat.com/node/18136

http://www.maayboli.com/node/11755  )

किती डोकवावे, कुणाच्या मनी हे कळावे कसे
कुणा आपले हो म्हणावे, कुणा प्रेम द्यावे कसे

तुझे हासणे भासते चांदणे चंद्रबिंबासवे
चकोरास थेंबातले तृप्त होणे, जमावे कसे

इथे हात नाहीत गोंजारणारे, कळ्यांचे सखे
फुला-रोपट्यांनी डुलावे, झुलावे खुलावे कसे

कुठे भेटली ती मला एकटीशी, म्हणावी तशी
जरी हासली गोड- जन्मास सार्‍या पुरावे कसे

जमावास बंदी कशी घातली पापण्यांनी तुझ्या
कधी लोचनांच्या तटी आसवांनी जमावे कसे

******************************

फौज:-

****

ढगांची नभी वाढती फौज आहे
इथे आठवांची मनी फौज आहे

मला एकटयानेच जिंकून गेला
वृथा आणली केवढी फौज आहे

नवी शांतिदूतासवे लष्करेही
अहिंसा, म्हणे कालची फौज आहे !

मनासारखे लाभले दान थोडे
उभी मागण्यांची नवी फौज आहे

तसा शूर आहे तिचा हा अबोला
सवे आसवांची छुपी फौज आहे !

**********************

मौज :-

*****

बहाण्या-उखाण्यांतली मौज आहे
तिला भेटणे वेगळी मौज आहे !

करा वादळाचीच निंदा कशाला
किनारी तरी ह्या कुठे मौज आहे ?

तुझा संग नाही नशीबी- नसू दे
तुझ्या फक्त ध्यासातही मौज आहे !

कुणा आवडे स्पष्ट बोलून घेणे

कुणा वाटते मौनही मौज आहे..

जरा आपले दु:ख वाटून घेऊ…
असे वाटणेही किती मौज आहे !

उन्हाच्या कपाळी सदाचा उन्हाळा
उन्हाळी सुटीची कधी मौज आहे ?
************************

आणि एक स्फुट द्विपदी…

तुला भेटणे वेगळी मौज आहे
मला रोखण्या केवढी फौज आहे !

मेघ काळे दाटलेले वेळ झाली पावसाळी
शुष्क ओठी पालवीचे गीत आले पावसाळी

कोरडे आयुष्य गेले ही कुठे तक्रार आहे ?
कैक होत्या आठवांनी चिंब रात्री पावसाळी !

दूरदेशी ऊनवारे, सोसताना-राबताना
ओढ लावीती घराची.. दोन डोळे पावसाळी

मूक दोघे – सोबतीला बोलका पाऊस होता
आज तो वर्षाव ना- कोठून नाते पावसाळी ?

काय हा पाऊस वेडा- शोधतो माझ्यासवे तो
बालकांची कागदी ती आरमारे पावसाळी !

(एकाच ‘जमिनी’वर आधारित दोन रचना एकत्र देत आहे, कृपया हे ही पहावे:
http://www.manogat.com/node/16936
http://www.maayboli.com/node/8594)

***********************************

लिहीन म्हणतो तुझ्याच साठी सुरेल कविता
निदान मागे तुझिया ओठी उरेल कविता

मनातले मी जनात नाही कधी बोललो
गात राहिलो, मला वाटले- पुरेल कविता

तिला न जमलेच एकदाही वळून बघणे
कधी न कळले तिला अशाने झुरेल कविता

तिला न कसलीच बंधने, ती स्वैर विहरते
कुणास ठावे कुणास कोठे स्फुरेल कविता

गुलाब भिरकावुनी कशाला देसी सखये
मलाच दे तो- उगाच माझी चुरेल कविता !

***************************

वाट इतकी पाहणे- नको आता
स्वप्नातही जागणे- नको आता

बासरी ती चालली मथूरेला
गोकुळी ह्या थांबणे नको आता

पानगळ ही पाहणे साहवेना
रोप दारी लावणे नको आता

खरे बोले आरसा नको तेव्हा
तोंड त्याचे पाहणे नको आता

मौन माझे सोडून पाहिले अन
काय झाले-सांगणे नको आता

काळजाचा तुकडा कसा खुडावा ?
लेक पोटी मागणे नको आता

*************

( बीज तेच, जमीन वेगळी.. )

खोटेच हासत राहणे नको आता
ओझे फुकाचे वाहणे नको आता

आयुष्य सारे नाडले मला त्यांनी
वेडेच द्या- मज शाहणे नको आता

आहे सुखी मी दु:खात माखलेला
त्या आसवांनी नाहणे नको आता

रागावणे लटकेच- जीवघेणे ते
प्रेमात गाफिल राहणे नको आता

सारेच ह्या भवसागरी बुडालेले-
पाण्यात कोणा पाहणे नको आता

तेच चांदणे तसाच वारा पुन्हा एकदा
अंगावर ये तोच शहारा पुन्हा एकदा

( तेच चांदणे तसाच वारा पुन्हा एकदा
गोड आठवे घडला होता गुन्हा एकदा

रोज तापसी दुपार होता अरे शापिता
सावलीत ये बैस जरासा उन्हा एकदा )
आठवांतले कुठे मिळावे तिचे गाव ते
कोण मांडतो जुना पसारा पुन्हा एकदा
जेमतेम तो करारनामा पुरा वाचला
तोच वाजला तोच नगारा पुन्हा एकदा
केस मोकळे नकोच सोडू सखे आज तू
वाट पाहतो उनाड वारा पुन्हा एकदा
पाहण्या तुझे नीलम-पाचू,मेघ दाटले
करी नर्तना,ढाळ पिसारा पुन्हा एकदा
नाव-गावही वाहुन गेल्यावरी आज हे
कोण शोधते तुझा किनारा पुन्हा एकदा