वाचून बघा

( कृपया हे ही पहावे :  http://www.manogat.com/diwali/2009/node/14.html )
किती रुसावे किती फुगावे – कधी लाजरे रूप दिसावे
वाट पाहतो मला पाहुनी एकदातरी तिने हसावे !

झंकारुन ते तिने हसावे, उरात भलते-सलते व्हावे
कधी आठवुन तिला मनाने पिसासारखे हलके व्हावे

असे असावे तसे नसावे चौकटीत ते कसे बसावे
वेड लावते दोन जिवांना – खरेच का हे प्रेम असावे ?

*****************************************
इथे दुखावे तिथे खुपावे असे काहिसे रोजच व्हावे
माडीवरती स्वस्थ पडावे – जग बाजूने वाहत जावे

हाती थोडेफार मिळावे, बरेचसे अधुरेच रहावे
कधी आठवुन जुने-पुराणे विनाकारणे हळवे व्हावे

काय साधले, किती हरपले – चौकशीत ह्या कुणी रमावे
वेध लागले पैलतिराचे… खरेच की, वार्धक्य असावे !

This entry was posted on 17 10 2009 at 1:04 pm and is filed under मराठी कविता. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.