( कृपया हे ही पहावे : http://www.manogat.com/diwali/2009/node/14.html )
किती रुसावे किती फुगावे – कधी लाजरे रूप दिसावे
वाट पाहतो मला पाहुनी एकदातरी तिने हसावे !
झंकारुन ते तिने हसावे, उरात भलते-सलते व्हावे
कधी आठवुन तिला मनाने पिसासारखे हलके व्हावे
असे असावे तसे नसावे चौकटीत ते कसे बसावे
वेड लावते दोन जिवांना – खरेच का हे प्रेम असावे ?
*****************************************
इथे दुखावे तिथे खुपावे असे काहिसे रोजच व्हावे
माडीवरती स्वस्थ पडावे – जग बाजूने वाहत जावे
हाती थोडेफार मिळावे, बरेचसे अधुरेच रहावे
कधी आठवुन जुने-पुराणे विनाकारणे हळवे व्हावे
काय साधले, किती हरपले – चौकशीत ह्या कुणी रमावे
वेध लागले पैलतिराचे… खरेच की, वार्धक्य असावे !
18 10 2009 येथे 10:44 pm |
सुंदर,अतिसुंदर
नमस्कार सतीश,
कविता खूप आवडली,दोन्ही अवस्थेतली प्रत्येक कडवी अर्थपूर्ण वाटली
19 10 2009 येथे 12:06 सकाळी |
सामंत साहेब,
धन्यवाद, सोबत दीपावलीच्या शुभेच्छा !
02 07 2011 येथे 12:03 pm |
अप्रतिम सर…
03 07 2011 येथे 11:59 pm |
धन्यवाद !