वाचून बघा

तो सहा दिवस उभा असतो, इतरांच्या मागे
शांतपणे, आपल्या पाळीची वाट पहात.

शनिवार दुपारपासून तो दिसू लागतो,
काही भाग्यवंतांना शुक्रवारपासूनच!

आठवड्याची अव्याहत कदमताल आपण सहन करतो,
त्याच्यावर ठामपणे नजर ठेवूनच…..

दररोज करावीशी वाटून एकदाही होऊ न शकलेली,
आणि नकोशी झालेली, कंटाळवाणी पण आवश्यक
अशी सगळी कामं त्याच्या हवाल्यावर सोडून,
सारया अपूर्ण आशा-आकांक्षांचं बोचकं
त्याच्या खुंटीला टांगून…..

करकचून मुसक्या बांधलेल्या आयुष्याला
काही काळापुरतं तरी सैल सोडण्याचं स्वप्न पहात
आपण त्याच्या वाटेकडे डोळे लावून रहातो.

सातां दिवसांपलिकडच्या त्या रविवाराला मात्र माहित असतं,
आठवड्यातनं एकदाच येतो, म्हणूनच आपलं महत्त्व असतं !

This entry was posted on 14 10 2007 at 11:45 pm and is filed under मराठी कविता. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.