शनिवारी, संध्याकाळ झाली तशी ग्रंथालयाची दालनं बंद होऊ लागली.
दिवे मालवत येत असताना, दर्शनी भागात असलेल्या काव्यविभागातल्या
काव्यप्रकार आणि आकाराप्रमाणे कपाटांच्या खान्यांत हारीने मांडून ठेवलेल्या
पुस्तकांवर शेवटची नजर फिरवून दरवाज्याला उद्याच्या सुटीकरता कुलुप
लावायला ग्रंथपाल मुख्यद्वाराकडे निघाला.
त्याची पाठ वळते तोच हाळी आली, ” चला गं , तो गेला !”, आणि सुरुवात
झाली, काव्यविभागाच्या भोंडल्याला. भराभरा उघडलेल्या खिडक्यांतून बरसणारया
चंद्रप्रकाशात रंगलेल्या या सोहळ्याच्या निमंत्रितांबद्दल हा पेज थ्री वृत्तांत……….
*************************************************************
भोंडला
******
ग्रंथालयाच्या काव्यविभागातल्या सांस्कृतिक कार्यक्रमाला सुरुवात होत होती……
” चला चला गं , भोंडल्याला ! ”
साद आली , आणि एकच गिल्ला झाला.
जिन्यांमधून धडधडा उतरण्याचा आवाज येऊ लागला.
कुणालाही काहीबाही बोलणारी वात्रटिका,
होती कार्यक्रमाची निमंत्रिका.
तिच्याबरोबर होती –चाकोरीबाहेरची
नवकविता, बंडखोर जीन्सच्या सवयीची,
आणि किलकिल्या डोळ्यांची
एक पाहुणी हाइकू, अगदीच तोकड्या कपड्यांची.
स्वागतगीताने आरंभ करी, उच्चरवा नांदी सुलक्षणी
त्यांना बघून सभास्थानी,
जमू लागल्या भोंडलेकरणी.
एक बनून आली एक लाजरं सुनीत,
नुकतंच चौदावं सरलेली, चांगलीच बावरलेली
आश्वासक साथ तिला देण्या
दुसरी आली बनून उखाणा,
सवयीचं नाव घेऊन बरीचशी सावरलेली.
ओजस्वी फेट्याखाली शब्दसंभार लपवून
एक झाली होती आवेशपूर्ण पोवाडा,
दुसरी, अनुप्रास यमकांच्या शब्दाबाहेर नसलेली
सासुरवाशीण नवोढा
तिच्या समवेत एक पोक्त काव्यपुरंध्री— शालीन, काठपदराच्या साडीतली.
हिरव्यागार मोरपिशी पेहेरावातली सुस्वरुप एक निसर्गकविता,
आणि पिसागत तरंगणारी, भिरभिरत्या नजरेची ती प्रणयकविता.
एक घाईघाईत आलेली, थोडीशी विस्कटलेली शीघ्रकविता.
तडफदार कदमतालाचं लेणं मिरवित होती एक समरगीता.
तिच्या बरोबर आली नाट्यपदांनी शृंगारलेली एक अक्षर संगीतिका.
डोळे मोडित ठुमकत एक लावणी आलेली ,
एका बेसावध क्षणी अभंगाला भुललेली.
कुणीतरी बळेच ओढून आणलेली एक विराणी, खिन्नवदना.
आणि सगळेच वचकून होते जिला, अशी एक विडंबना.
अर्ध्या दळणावरून उठून आलेली,
रुपेरी केसांची एक सात्त्विक ओवी,
सोबतीला, काठी टेकीत उतरलेली
जख्ख म्हातारी आर्या– अभिजात, अनुभवी.
भरजरी शालूतलं, उच्चकुलोत्पन्न
अतिविशाल एक महाकाव्य प्रसन्न
अवजड गतवैभवखुणा सांभाळत,
उतरलं आपल्या युवा पिढीसोबत.
भावुक डोळ्यांची, जोडीला आली
एक चारोळी, परकर पोलक्यातली.
तिचं बोट धरून होती , इवलाली
बडबडगीता, झबलं-टोपड्यातली.
अशी जमवाजमव होइतो, चांगलीच रात्र झाली,
वेळ टळून गेली झोपेची, भूपाळी पेंगुळली.
शांत संयत अंगाई जागे ,
टक्क उघड्या डोळ्यांची
रोजचीच तिला सवय,
सगळ्यांना झोपवून मग निजायची!
नाच-गाणी संगीत वादन, त्या ठेक्यावर फेर धरून
सारयाच दमल्या, भोंडला रात्रभर जागवून .
यथावकाश, पूर्वरंग उधळत
दिनकराची प्रभातफेरी सुरु झाली,
तेव्हा कुठे राष्ट्रगीताने
कार्यक्रमाची सांगता झाली !
वाचून बघा 
प्रतिक्रिया व्यक्त करा