एकदा कवीला सापडली
विस्मृतीच्या कोनाड्यात, रडवेली
त्याचीच एक कविता, मुक्तछंदातली.
” का गं, रुसलीसशी? ” कवी कसनुसा–
‘मी का नाही हो, तिच्यासारखी ? ‘ मुक्ता मुसमुसली.
” म्हणजे गं कशी?”
‘ जशी तुमची दुसरी कविता…
ती छंदोबद्धा, वृत्तालंकृता-
तिजकडे आहे शब्दलावण्य, पायी यमकांची पैंजणं-
उपमा उत्प्रेक्षांचे मोहक आभास,
आणिक अनुप्रासांचे पदन्यास….
आणि मी ? अशी ओबडधोबड,
वसने जाडीभरडी माझी,
नाजुकपणा न नावालाही
मजकडे न चाल ना वळण,
एक पाय इकडे माझा,
तर दुसरा तिसरीचकडे…
तुमच्याच जर दोन्ही आम्ही दुहिता,
एव्हढी का भिन्न आमची संहिता?
जन्मदात्याकडेच हा आपपरभाव ?’
कवीनं तिला चुचकारलं,
” अशी लिहायची ठरवून
नाही गं होत कविता,
आरंभी नसतंच ठाऊक, पूर्णत्त्वाला जाईल का ही–
झालीच तर होईल केव्हा, कशी ?”
“एका अवचित क्षणी, अवघं भावविश्व व्यापून
उफाळत आलेला एक भाव-विचार,
प्रतिभेशी होऊन तदाकार, होतो सृजनाचा शिल्पकार…..
दुथडी भरून वहाणारया प्रतिभेचा ओघ मग झेपावतो,
अभिव्यक्तीच्या ओढीने उपजत निष्क्रियतेच्या,
संकोचाच्या बांधांना ललकारत……”
“जाणिवेच्या किनारयांवर या प्रतिभास्पर्शामुळे
फुटू लागतात शब्दांकुर- अजाणताच, अनावर.”
“तेव्हा मी असतो केवळ ह्या असामान्य घटनेचा,
एक मूक साक्षीदार, आणि कळतनकळत हा साक्षीदारच
मग बनून जातो माध्यम या कालप्रेरित निर्मितिचं.”
” प्रत्येक निर्मितिचं, स्वतःचं असं एक असतंच जीवघेणं दु:ख,
आणि असतो एक नवजात आनंदही–
एकामुळे दुसरयाला किंमत,
एकामुळे दुसरयाची रंगत ! ”
कवी अंमळ थबकला, मुक्तेची आसवं पुसून म्हणाला,
” खरं सांगायचं तर तुम्ही
दोघी माझ्याच अंतरीच्या उर्मी,
डाव्या-उजव्याला नसतं तिथं स्थान !
नवनिर्माणाच्या घटिकेला, एव्हढं असतं कुठे भान ? “
वाचून बघा 
प्रतिक्रिया व्यक्त करा